Świerk pospolity
Nazwa łacińska: Picea abies L. Nazwa angielska: Norway spruce
Drzewo dorastające do 50 m wysokości.
Gatunek o bardzo dużej zmienności, posiadający ponad 140 odmian uprawnych.
Występuje w górach Europy środkowej i południowo-wschodniej, na nadbałtyckich nizinach i w Skandynawii. W Alpach do 2400 m n.p.m. Przez Polskę przebiega północno-wschodnia granica występowania świerka.
Jak podaje Kopaliński świerk jest symbolem śmiałości, nadziei w trudnym okresie oraz współczucie i wierność. W polskiej tradycji ludowej pojawia się przede wszystkim w góralskich przesądach. Przykładowo pasące się owce jeśli przeszły przez cień świerka mogły nabawić się robaków. Gałązki świerkowe zatknięte za pas miały odpędzać złe pokusy i chęć innych niepoczciwości. W Pienienach wierzono, że świerk posadzony w pobliżu gospodarstwa uchroni mieszkańców i ich trzody od chorób, czarów i całego zła.
Według litewskiej legendy piękna dziewczyna o imieniu Egle (co oznacza świerk lub jodłę) wyszła za mąż za króla węży. Wiodła szczęśliwe życie jako królowa węży do czasu, gdy jej męża zamordowała rodzina. Zrozpaczona Egle zamieniła siebie wraz z dziećmi w drzewa. Córkę w topolę, synów w jesion i dąb, a siebie w świerk.
Wykorzystywany jest jako opał, surowiec w budownictwie i produkcji mebli.
Pozyskuje się z niego celulozę.
Roślina ozdobna. Stanowi drzewko świąteczne.
W produkcji intrumentów muzycznych.
