Dąb szypułkowy
Nazwa łacińska: Quercus robur L. Nazwa angielska: English oak
Drzewo dorastające do 50 m wysokości. Dąb jest nazywany ojcem i królem wszystkich drzew. Ogromny, niemalże wieczny, prastary. Jego obwód może wynosić ponad 10 m, dożywa do 1000 lat.
Występuje na obszarze prawie całej Europy za wyjątkiem północnej Skandynawii, północno-zachodniej części Rosji, południa Półwyspu Iberyjskiego, Sycylii i Korsyki. Nadto Kaukaz, Krym i północny Iran. W Polsce drzewo występujące na obszarze całego niżu, a na pogórzu do 600 m n.p.m.
Święte drzewo nieśmiertelności i długowieczności, siły, burzy i grzmotu. Drzewo Jowisza, Zeusa, Dagdy, Donara-Tora i wszystkich gromowładnych bóstw. U Słowian dąb związany był z Perkunem-bogiem piorunów.
W górach Epirue, w Dodonie- najstarszej greckiej wyroczni, z szumu dębowych liści kapłani odczytywali wolę Zeusa. Argonauci, którzy wyruszyli w poszukiwaniach złotego runa, znaleźli je wiszące na dębie, a jedna z belek ich okrętu (Argo) wyciąta była ze świętych dębów dodońskich, był to podarunek od Ateny dla Jazona. Dzięki temu okręt posiadał zdolność mówienia i wieszczenia.
Wergiliusz w „Georgikach” pisze o dębie, „co wierzchołkiem się w niebiosach górnych kołysze, długi zaś korzeń w głębie Tartaru samego wysyła”.
Tak samo jak buk, dąb był także drzewem płodności, pod którym pasterze wypasali owce, by w jego cieniu zwierzęta nabrały sił witalnych.
